Fotoreportage DOKS antiques Zeebrugge bij Paul de Grande
Ergens in Oktober op een Novemberachtige dinsdag kwam ik aan in Zeebrugge, bij Doks antiques.
Met mijn camera in de hand wandelde ik langs de 2 hauthaine cherubs de poort
binnen en een wereld ging open, als een filmovergang van realiteit naar droom dwars door geschiedenis en fantasie.
Binnen waande ik mij een timetraveler, voorzichtig als de kater die vroeger tussen mijn 2ww oorlog soldaatjes en tanks zijn ieder pootje per pootje perfect plaatste, wandelde ik de ene eeuw
door de andere heen.
Het voelde alsof ieder beeldje mij aan keek zodra ik mij omdraaide en onbeleefde obscene gebaren maakte wanneer ik één van de andere statues fotografeerde, alsof ze jaloers waren.
Een dodenmasker van een Napoleon wanende zelf gedeclareerde keizer die een ooit belangrijk eiland onder de evenaar terroriseerde, stak zijn tong uit, terwijl een naakt jong beeld van een meisje de glazen tafel ophield en verleidend haar
marmeren wimpers knipperde, ze had haar handen vol om ook maar iets anders te doen, ze was zeker een hashtag waard, in the real world.
Een stenen “gargoyle” vloog rakelings langs mijn oren, gevolgd door een chromen ééndekker van de jaren 30, een kleine lucht trommelende tamboer-part-time-kanon fodder seinde de cavalerie aanval, allemaal wanneer ik handmatig in een vrij donkere omgeving een piratenschip aan het scherpstellen was, op 2.0 diafragma, sluitertijd, ben ik vergeten, evenmin de iso.. zonder statief of extra belichting, wel.. alleen nog een extra lichtje met batterijen.
Een Duitse soldaat met de geur van loopgracht schimmel was zijn geweer aan het herladen, maar ik was me van niets bewust, en stapte zo dwars door zijn mistige ziel. Boedha’s en priesters in zwaar debat, stopten tussen twee woorden, midden in hun rede, om me minachtend op en neer te bekijken, alsof ze de prijs van mijn schoenen aan het bepalen waren.
Afrikaanse koningen en slaven waren aan het dansen, terwijl Europese edelmannen in steen, vrijmetselaars gebaren aan het maken waren. Chinese wijzen, zwegen en lachten stoïcijns, alsof ze een keuze hadden.
Houten hobbelpaarden koersten langs Griekse marmeren mannen, druk aan het worstelen, al leek het meer op een passionele top, bottom, vrijscene die ik weg zou zappen op tv, maar niet afkeur, zoals de Kardinaal, in wit steen, 3 meter groot, die staarde recht voor zich heen en zag hoe ik terug in de 21ste eeuw stapte, waar regels en normen, feiten en opinie een onscherp beeld geven, zoals
van een dronken fotograaf.
Natuurlijk zijn er meer foto's, maar ik raad je aan ga kijken naar DOKS Zeebrugge, graties ingang, laat honden met wapperende staartjes thuis, kinderen aan de leiband en pas op met uw paraplu.
Comments